Witajcie. Nie pisałem znowu dość długo. Ostatnimi czasy wydarzyło się wiele, jednocześnie jednak odnoszę wrażenie że w niektórych kwestiach nadal grzęznę w piachu. Ale po kolei.
Przy przystępowaniu po raz czwarty do terapii liczyłem, że w istocie już samo przebrnięcie przez kolejne sesje da sporo. I fakt, zbudowało to jakąś linie obrony przed lękiem jednak w momencie, gdy sesje terapii się skończyły, paradoksalnie terapia wkracza po prostu w kolejny etap, gdzie nie jesteśmy już nakierowywani w takim stopniu jak poprzednio. Nie ma już ścisłych ram co do tego, jakie materiały powinniśmy przerabiać w danym czasie. Jednocześnie musimy jednak pozostać konsekwentni i sumiennie utrwalać strategie aż zakorzenią się na stałe w naszym umyśle. W związku z tym właściwe leczenie może trwać nawet jeszcze kilka dobrych miesięcy, a może i nawet dłużej.
W lutym spróbowałem swoich sił w pracy. Sama praca nie była wprawdzie bardzo eksploatująca, ale zupełne przestawienie trybu dnia dało w kość. Starałem się wykonywać obowiązki na tyle dobrze na ile potrafię. Jednakże były sytuacje, które zapewne u wielu fobików wywołałyby podobne odczucia- lęk, zagubienie myśli, spowolnienie działania, dezorientacja. Takie czynności jak zadanie pytania wysoko postawionym osobom, czy zgłoszenie im pewnych problemów technicznych było uderzeniem znienacka, od którego jednak nie było ucieczki. Sytuacji takich było całkiem sporo, co powodowało funkcjonowanie w sporym napięciu. Z relacji innych wynikało, że sprawiałem wrażenie osoby przestraszonej, aż za spokojnej. Osoby, z którymi pracowałem często zwracały uwagę na małomówność, niepewność i wycofanie.
Kumulacja tych ''umilaczy'' miała miejsce w pewien czwartek, gdy nie byłem w stanie normalnie wykonywać poleceń- robiłem wszystko wolniej przez te nieszczęsne rozhuśtane myśli. Cóż, nie było to łatwe, spotkać się z tyloma nieznanymi ludźmi naraz. Wszyscy wokół pytali co jest grane, dlaczego sprawiam wrażenie takiego rozkojarzonego. Powiedziałem, że to długa historia i nie chcę zajmować tym czasu. Byłem przekonany, że nie ma sensu zajmować ich istotą tych problemów. Ostatecznie moja umowa nie została przedłużona z bliżej nie znanych przyczyn i po miesiącu zakończyłem pracę, a obecnie nadal poszukuję nowej. Mimo wszystko uważam to za pozytywne doświadczenie. Wiem, że jeszcze kilka miesięcy temu podjęcie takiej inicjatywy byłoby mało prawdopodobne.
Obecnie większość czasu spędzam na swoich pasjach, również na przygotowaniach do niektórych matur, do których to w tym roku zdecydowałem spróbować podejść po raz pierwszy bądź poprawić wyniki oraz na pomocy w czynnościach domowych. Nie jest to może idealny scenariusz, na pewno nie tak widziałem siebie oczami wyobraźni rok temu, jednakże wierzę, że doświadczenie które zbieram przez ostatni czas pomoże mi w lepszym wejściu w poważne życie. Czuję się jeszcze zawieszony między dwoma wymiarami- fobii i szczęśliwego życia, ale staram się dostrzec postępy, które to motywują mnie do dalszej walki.
Tym akcentem kończę posta. Wszystkim czytającym składam życzenia świąteczne, gdyż prawdopodobnie nie napiszę kolejnego posta zbyt szybko. Bez względu na to, jaki macie pogląd na wiarę i kościół, życzę wam radosnych chwil spędzonych w towarzystwie bliskich osób, zatrzymania się na chwilę od tego zgiełku i spojrzenia na wszystko z innej perspektywy. Trzymajcie się mocno :-)
