Witajcie. Nie będzie to typowy post powitalny. Raczej zlepek różnych myśli którymi postanowiłem się podzielić.
Nawet w wakacje negatywne myśli mnie męczą. Zdarzy się, że zapłaczę. Tak bardzo brakuje mi drugiej połówki. Dziewczyny dla której byłbym wsparciem, pomocą i analogicznie. Jak większości ludzi, pragnę kochać, czuć że dla kogoś coś znaczę. Czy to nie za wiele? Na chwilę obecną zdaje się, że tak. Jak mogę mysleć o znalezieniu tej jedynej, skoro teraz nie jestem kimś, kto zapewniłby poczucie bezpieczeństwa? Muszę znaleźć na tyle motywacji w sobie, by w końcu zacisnąć zęby i solidnie zacząć nad soba pracować. Nie chciałbym byc z dziewczyna tylko dlatego, że jakaś by się nademną zlitowała. Nie ma sensu przypinać sobie łatki ''jestem taki samotny, zobacz, jak cierpię''. Jeżeli nie pokocham siebie, ciężko mi bedzie nawiązać jakieś głębsze relacje.
Kolejna sprawa, trochę związana z powyższą. Często widząc jakąś dziewczyną, czy to na ulicy, w kościele itp. w mojej głowie pojawiają się myśli '' Co by było gdybym jakoś do niej zagadał''. Na myślach sie kończy. Brakuje mi odwagi, właściwie to nawet wyczuczyłem sie być bezradny w tej kwestii. To złe i muszę to zmienić. Nie oczekuje odrazu zagadywania do każdej dziewczyny spotkanej gdziekolwiek ale chciałbym chociaż zacząć zwykłą rozmowę. Taką, która dla przeciętnego człowieka jest dość oczywista.
Wakacje są coraz bliższe zakończenia i rozmyślam, co mnie czeka. Czy w końcu zacznę się przełamywać i wychodzić do ludzi? Czy zdam maturę z dobrym wynikiem i dostanę się na studia, o których marzę? Czy moja depresja nie zrujnuje ostatniego roku liceum?
Dziękuje wam za przeczytanie tego postu. Trzymajcie sie ciepło i korzystajcie z wolnego póki jeszcze jest.
